Wszystkie lokomotywy SM41 w Polsce wyłączone są z ruchu i jako zimne eksponaty prezentowane w skansenach. Do Skansenu w Zduńskiej Woli Karsznicach lokomotywa trafiła w 1993 roku jako kompletna i dobrze zakonserwowana.
Przed przystąpieniem do prac konserwatorskich w 2011 roku częściowo zdekompletowane były: silnik, skrzynia biegów, prądnice, sprężarki. Brak akumulatorów (zasadowe 2x 310 Ah). Na maskach stalowych kabiny maszynowej i kabiny maszynisty powierzchowna korozja, większa na krawędziach.

Dwuwózkowe, czteroosiowe lokomotywy z przekładnią elektryczną, o napędzie z silnika spalinowego serii SM41 przeznaczone były do prac manewrowych stacyjnych, obsługi bocznic, prowadziły pociągi ratunkowe i robocze. Źródłem napędu lokomotywy jest agregat złożony z silnika spalinowego i z prądnicy prądu stałego. Dostarcza prąd do 4 silników trakcyjnych umieszczonych na dwóch wózkach i napędzających za pomocą jednostopniowej przekładni zębatej o stopniu przełożenia 17:77 osie lokomotywy. Silniki trakcyjne typu TC 32,44/14 zawieszone są systemem tramwajowym „za nos”. Wysokoprężny silnik napędowy to silnik systemu „Ganz-Jendrassik” typu XVI Jv 170/240. Silnik wysokoprężny tego systemu stosowany był przez producenta lokomotywy od 1929 roku. W oparciu o jego konstrukcję zbudowano szeroki wachlarz taboru kolejowego, od lokomotyw spalinowych po autobusy szynowe ARPAD, czterowagonowe zespoły spalinowe HARGITA i wagony spalinowe SN61. Silniki Ganz-Jendrassik współpracowały z czterostopniową przekładnią mechaniczną, a elektropneumatyczny system sterowania umożliwiał zdalne sterowanie dwu lub trzech sprężonych lokomotyw z jednego stanowiska.
Lokomotywy powstały w wytwórni Ganz-Mavag w Budapeszcie. Pierwsze lokomotywy tej serii sprowadzono w 1961 roku. Do 1968 roku pojawiły się w Polsce 263 lokomotywy tego typu.
W Zakładzie Taboru w Karsznicach pracowało 20 lokomotyw SM41. Utrzymany egzemplarz ma nr fabryczny 970. Pochodzi ze stacji Lublin Gł., gdzie służył do prac manewrowych. W Zduńskiej Woli Karsznicach od 1993 roku.